Van 1 tot en met 16 december zat ik in mijn eigen bubbel. Las ik elke ochtend wat er deze dag een jaar geleden gebeurde. Sommige dingen kwamen weer boven, andere dingen zaten nog haarscherp in mijn geheugen. Van het begin, de longontsteking van mijn moeder, die meer dan 3,5 jaar in een verzorgingshuis woonde. De negen dagen dat we mochten waken, bij elkaar zijn, haar over-gaan, de dagen thuis met haar, alle mensen om ons heen, de viering van haar leven, de muziek. De opname van de uitvaartviering keek ik terug.
Het was verdrietig en zwaar, mooi en rijk. Zoveel gevoel en zoveel meer tranen. Ik heb veel gewandeld, en mijn gevoelens vrij laten golven. Ik heb aan het begin van dit jaar ervaren dat dat mij goed doet, en nu weer. Hoge golven, kabbelende zee, een zandbank, donderwolken, regenboog, eb, vloed, een zee zonder wind, een lucht met de zon, en de halvemaan. En ik heb geslápen, ging naar de film, lezen en winkelen.
Ik was veel samen met mijn zus en kadomoeder. En zonder Rick, die bij zijn ouders in het buitenland is. Zo trots ben ik, dat hij besloot om daarheen te gaan. Tegelijk is het lastig omdat we elkaar zo heel erg missen, juist nu we allebei zoveel emoties ervaren.
Twee dagen was ik in België, om mijn nichtje een kerstbal te brengen en samen te praten en te wandelen... En 74 uur was ik in een heel fijn huisje, heel dichtbij het strand van Bergen aan Zee. Daar kwam de bubbel echt helemaal om me heen, en ik ... tot stil-stand. 💞
Lieve allemaal, rouw zoals het bij je past, neem je tijd, ervaar het, zorg voor jezelf.